مهدی فرشادان – عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس
وقایع خبری : کشور ما هم اکنون در شرایط مقاومت است و شکی در این وجود ندارد که بار فشار این مقاومت توسط مردم و کف جامعه به دوش کشیده می‌شود. کما اینکه پس از اقدام نامتعارف امریکا در خروج از برجام و آغاز دور جدید تحریم‌ها تقریباً اکثر سیاسیون کشور «مردم» را مخاطب تشویق خود برای صبر کردن در برابر این شرایط می‌دانستند و آنها را دعوت به ایستادگی و تحمل بیشتر می‌کردند. این خواسته‌ای کاملاً منطقی و عقلانی است به شرط آنکه طرف دیگر آن معادله نیز از چشم دور نماند. طرف دیگری که ناظر به وظیفه حکومت در قبال همین مردم در چنین موقعیتی است.
هر حکومت و نظامی در دنیای جدید و با پیدایش قواعد حکمرانی دموکراتیک، وظایف و مسئولیت‌های گسترده و وسیعی در قبال مردم خود دارد که مهم‌ترین آنها دیدن و به رسمیت شناختن مطالبات آنها و باز نگه داشتن راه انعکاس صدا و انتخاب آنها در زمینه حکمرانی است. اتفاقات آبان ماه اخیر در کشورمان هر چند بدون شک متأثر از دخالت‌ها و نفوذ خارجی بود اما نمی‌توان از این واقعیت چشم‌پوشی کرد که بستر آن بر زمینه نارضایتی‌های عمومی و مشکلات زندگی روزمره مردم ما بنا شده است. جامعه ما در حداقل ۱۵ سال اخیر به جز مدت کوتاهی در فاصله اجرای برجام تا خروج امریکا از این توافق به طور مداوم و مستمر زیر بار فشارها و تحریم‌های خارجی بوده که تأثیر آن مستقیماً در اقتصاد، معیشت و زندگی روزمره تک تک مردم منعکس شده است. همین موضوع به تنهایی کافی است تا زمامداران ما را بر آن بدارد که حتی بیش از نظام‌های متعارف دموکراتیک برای تحقق انعکاس صدا و حق انتخاب جامعه بکوشند. اما در کنار این باز هم عامل دیگری وجود دارد که بار این مسئولیت در قبال مردم و ضرورت توجه به آن را دوچندان می‌کند. مردم ما در شرایطی این فشارها را تحمل کرده‌اند که در مقابل در سطوح بالای قدرت و متنفذین سیاسی نیز شاهد بروز تخلفات، فسادها و سوء استفاده‌هایی بوده‌اند که امروز نه تنها کسی منکر وجود آن نیست بلکه تقریباً تمام ارکان عالی حاکمیت به وجود آن اذعان کرده‌اند.
در این فضا در حالی که جامعه ما سال‌هاست در حال تحمل فشارهای مختلفی است، هیچ منطقی حکم نمی‌کند که از ابتدایی‌ترین حقوق خود در فرآیند انتخابات محروم بماند و نتواند از نتایج آن منتفع شود. در واقع محدود شدن گزینه‌های قابل انتخاب برای جامعه در فرآیند انتخابات پاسخی نیست که جامعه در حال مقاومت و تحمل فشارهای تحریم را به ادامه این مسیر تشویق کند. این وضعیت خواه ناخواه بخش مهمی از جامعه را به این نتیجه خواهد رساند که حاکمیت بدون مشروعیت دادن به حق انتخاب او تنها مردم را برای مقاومت در برابر تحریم‌ها می‌خواهد، بی آنکه مطالبه و صدای آنها را بشوند و به رسمیت بشناسد. ارسال چنین سیگنالی هم به متن جامعه و هم به فضای بین‌المللی در شرایط فعلی به هیچ عنوان رفتاری مدبرانه نیست.