سیامک رحمانی ـ روزنامه‌نگار

اسناد منتشر‌شده در هفته‌های اخیر نشان می‌دهد که فوتبال ایران در یک دهه گذشته بیش از ۳۰میلیون دلار فقط جریمه پرداخت کرده است. البته که با قاطعیت باید گفت مبلغ جریمه و هزینه‌های مرتبط با آن بسیار بیش از اینهاست؛ هزینه‌هایی که دائما باید صرف وکیل و دادگاه CAS شود و همه لطماتی که فوتبال ایران بابت این سوء‌مدیریت پرداخته و می‌پردازد. نیازی هم به یادآوری نیست که اوج این اشتباهات و ندانم‌کاری‌ها در ۴سال اخیر و همزمان با وزارت مسعود سلطانی‌فر در ورزش بوده است.
یعنی ۸ میلیون دلار جریمه‌ای که بابت قرارداد مارک ویلموتس به فوتبال ایران تحمیل شد، میلیون‌ها دلاری که باشگاه پرسپولیس بابت قراردادهای بازیکنان و مربیانش پرداخت کرده و می‌کند و همینطور غرامت‌هایی که استقلال بابت استراماچونی و بازیکنان خارجی‌اش می‌پردازد و بخش بزرگی از درآمدهای این باشگاه را می‌بلعد. برای این روند هم هنوز چشم‌انداز روشن و نقطه توقفی دیده نمی‌شود. در همین روزهای گذشته با شکایت کالدرون و دستیارانش از پرسپولیس مواجه بوده‌ایم که گفته می‌شود ممکن است تا ۲۵۰هزار دلار برای قرمزها آب بخورد و تازه‌ترین محکومیت‌های استقلال حاکی از بدهی یک‌میلیون و ۳۶۰هزار دلاری این باشگاه به مربی ایتالیایی است که احتمالا درصورت پرداخت‌نشدن، ممکن است هزینه‌های دیگری نیز بر آن افزوده شود.
اگر این اعداد و ارقام را در قیمت نجومی دلار ضرب کنیم، عمق فاجعه بیشتر مشخص می‌شود. اینها هم فقط بدهی‌های مربوط به ۲باشگاه بزرگ و تیم ملی فوتبال است که یا مدیران‌شان به شکل مستقیم از طرف وزارت ورزش انتخاب شده‌اند یا قراردادها زیرنظر وزارت بسته شده و در نهایت این هزینه‌ها به شکلی باید از بودجه عمومی و از درآمد نهادهای دولتی و ملی پرداخت شود. شک نکنید که چنین وضعیتی در دیگر بخش‌های فوتبال هم قابل مشاهده است که به‌دلیل رسانه‌ای‌نشدن چنین بازتابی پیدا نکرده است. از دیگر فدراسیون‌های ورزشی و سوء‌مدیریت در آنها و هزینه‌های سنگین به‌بار آمده هم مثال‌های دم‌دست بسیاری می‌شود زد؛ از محرومیت‌ها و بسته‌شدن پنجره‌ها و تعلیق‌ها.
اما پرسش مشخص این است که دولت و آقای روحانی تا کی قرار است نسبت به این وضعیت در ورزش بی‌تفاوت بمانند. اگر نهادهای نظارتی کار خود را به‌خوبی انجام داده بودند، مطمئنا کار به اینجا نمی‌کشید. اما فارغ از اینکه نهادهای نظارتی، مجلس و بقیه چه می‌کنند یا نمی‌کنند، این وزارتخانه و شخص وزیر منتخب رئیس‌جمهور است و برای مردم این سؤال وجود دارد که آقای روحانی از اوضاع ورزش باخبرند یا نه. اگر نه، چرا و اگر بله، چطور تاکنون کمترین واکنشی در قبال اوضاع به‌هم‌ریخته این حوزه اجتماعی نداشته‌اند. ماجرا هم فقط بدهی‌های مالی و قراردادهای غلط و انتخاب‌های نامربوط نیست. همانطور که هر روز می‌شود شاهد بود، این انتخاب‌ها و مدیران ناکارآمد باعث نارضایتی در میان مردم و هواداران فوتبال شده‌اند و کمتر روزی است که فوتبال‌دوستان خشمگین مقابل یکی از باشگاه‌ها تجمع نکنند و خواستار اقدام مقتضی و پاسخگویی نباشند.

اگر این اتفاقات جای دیگری می‌افتاد شاید مسئولیت آن با وزارت ورزش نبود، اما کمتر کسی در رسانه‌ها و کارشناسان ورزشی پیدا می‌شود که انتقادی به انتصاب مدیران ۲باشگاه بزرگ دولتی نداشته باشد؛ مدیرانی که از مسیرهای غیرشفاف و غیرورزشی به متن و رأس فوتبال راه پیدا کرده‌اند و نه‌تنها مشکلی از مشکلات فوتبال، ورزش و کشور باز نکرده‌اند، که هر روز هم بحران تازه‌ای خلق می‌کنند. تازه‌ترین نمونه آن چالشی است که بین مدیران قدیم و جدید استقلال وجود دارد و نمود آن را در برنامه دوشنبه‌شب تلویزیون دیدیم. دروغگویی و هزینه‌تراشی‌های فاجعه‌ای که این باشگاه را تا دل بحران پیش برده است. وزارت ورزش به‌عنوان مسئول اول این وضعیت تا امروز نه پاسخگو بوده و نه تصمیمی مبنی بر تصحیح این روند گرفته. اما طرف حساب ما وزارت ورزش نیست، رئیس‌ جمهوری است که وزیری بر سر کار آورده، ۴سال به او فرصت داده و در قبال این همه فساد و ضعف در ورزش هیچ کنشی بروز نمی‌دهد. این بی‌عملی از طرف ورزش‌دوستان جز حمایت یا بی‌تفاوتی در قبال این وضعیت معنایی ندارد. آقای روحانی در مواجهه با همه اتفاقات ناگوار ورزش و همه جریمه‌ها و اعتراضات کلامی نگفته‌اند و این باورنکردنی است. وزیری که به‌زعم عده‌ای ضعیف‌ترین مسئول ورزش در تمام تاریخ است.
آقای روحانی تا امروز نه بازخواستی از دستگاه ورزش کرده‌اند نه ابراز ناخشنودی کرده‌اند و – جز در روزهای پیروزی و برای شریک شدن در افتخارات – نه اصلا توجهی به اتفاقات حوزه ورزش داشته‌اند. اجازه بدهید بگوییم این هم بخشی از مطالبات انباشته مردمی است که چشم امید به حسن روحانی داشتند و به در بسته خوردند. چند‌ماه بیشتر به پایان راه دولت نمانده و کمترین انتظار این است که رئیس‌جمهور حداقل به مردم بگوید پیگیر مشکلات ورزش و فوتبال هست. به مردم بگوید از این فجایع باخبر است اما به دلایلی کاری از دستش برنمی‌آید. این را که دیگر می‌توانید انجام دهید.