سیامک زند رضوی
جامعه شناس

 در یک سال گذشته تجربه‌ای که از مواجهه با  بیماری کرونا به دست آمد، این است که زیستن و همزیستی با کووید ۱۹ کاملاً امکانپذیر است، حتی اگر سال آینده هم واکسنی به ایران نرسد، شهروندان می‌توانند از خودشان و سالمندان بخوبی محافظت کنند.

همه می‌دانیم که چند نکته در کاهش شیوع کرونا باید رعایت شود. فاصله فیزیکی، ایجاد گردش هوای تازه، شستن مداوم  دست‌ها و ماسک زدن راز همزیستی با کووید ۱۹ هستند که آن را آموختیم. اکثریت شهروندان این چهار اصل را یاد گرفتند، مشکلی که وجود دارد، این است که چگونه باید تعاملات خود را با این چهار اصل هماهنگ کنیم؛ مثلاً اگر می‌خواهیم میهمانی برویم چه کارهایی باید انجام دهیم که تمامی این موارد رعایت شود. میهمانی‌ها باید کوچک‌تر باشند و فاصله‌ها را کاملاً حفظ کنیم و حتماً یک پنجره را باز بگذاریم تا هوا جریان داشته باشد، می‌توان همزمان هم میهمانی‌های بسیار کوچک داشته باشیم و هم از ورود ویروس جلوگیری کنیم.  کشور ما یکی از مهمترین کشورهایی است که به دلایل مختلف داده‌ها را مهندسی می کند، هرچند نمی‌توان در لحظه در مورد داده‌های دقیق صحبت کرد.

ما از ابتدا یک اشتباه داشتیم، آن هم این بود که مسأله‌ای را که اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی است، به یک مسأله پزشکی – بهداشتی تقلیل دادیم. اگر ما این اشتباه را اصلاح کنیم و بپذیریم که زندگی با کووید ۱۹ در سال آینده هم وجود دارد، آمارها دیگر افزایشی نخواهد شد. یکی از نهادهایی که در این دوره آسیب دید، آموزش و پرورش بود که بیش از سه و نیم میلیون دانش آموز از چرخه آموزش کنار گذاشته شدند.

به اعتقاد من می‌توان با کاهش ظرفیت مدارس را باز کرد به گونه‌ای که کودکان آسیب نبینند، به عنوان مثال به جای مدارس یک شیفته می‌توان مدارس را در سه شیفت باز کرد، آن هم شیفت‌های سه ساعته با حضور پنج نفر از دانش آموزان یا اینکه حضور را به هفته‌ای یک بار تا ۱۰ روز تقلیل داد، زیرا آموزش چهره به چهره سبب می‌شود همه دانش‌آموزان به چرخه آموزش بازگردند.

پس می‌توان هم زندگی را به چرخه نسبتاً عادی برگرداند و هم  از شیوع و گسترش بیماری کرونا جلوگیری کرد، مهم این است که در هر حوزه‌ای آن چهار اصل مراقبتی به طور کامل رعایت شود.