فرداي روز عاشورا در خيابان‌ها از هياهوي مردمي كه بر سينه مي‌زدند و حسين حسين مي‌كردند خبري نيست، اما ظرف‌هاي يكبار مصرف و ليوان‌هاي پلاستيكي رها شده در خيابان، كوچه و سطل‌هاي زباله به انتظار پاكبان‌ها هستند تا از جلوي چشم دور شوند. ظرف‌ها و ليوان‌هايي كه هنوز طعم غذاها و شربت‌هاي نذري را از دست نداده‌اند. غذاهايي كه هر سال محرم از ارادت نذر‌كنندگانش به امام حسين (ع) خبر مي‌دهند و قرار است عزاداران حسيني را سير كنند. سيري كه انگار نذر‌كننده و پذيرنده نذر، هر دو با اشتياق در پي‌اش هستند. اشتياقي كه با صرف هزينه نسبتا قابل توجهي پاسخ مي‌گيرد.

در اينكه هدف اصلي نذر توسط نذر‌دهنده مشخص مي‌شود شكي نيست، اما در اين سال‌ها مشخص شده در بين عزاداران حسيني عده‌اي بيمار و درمانده نيز سينه‌زن عزاي امام‌شان هستند، امامي كه از او شفا و بهبود زندگي‌شان را طلب مي‌كنند. گذشته از آن در همان زمان تعدادي از پيروان سرور آزادگان در بستري خفته‌اند كه كمبود يا نبود هزينه درمان پهنش كرده است.

صداي سنج و طبل و شيپور را هم از درون بستر بيماري مي‌شنوند. نهايت كاري كه مي‌توانند انجام دهند زير لب نام حسين را به زبان آوردن و طلب شفاي عاجل براي خودشان و بيماران ديگر است.

بدون شك بخشي از هزينه‌هاي صرف شده براي غذاهاي نذري و ظرف‌هاي يكبار مصرف و ليوان‌هاي پلاستيكي رهاشده در خيابان مي‌تواند صرف دارو يا هزينه درماني شود كه آنها در بستر بيماري از امام‌شان طلب مي‌كنند. با اين حساب بهتر است حواس‌مان به تنوع و گستردگي نذرها باشد. بدون شك نذر امام عدالت‌طلب و دلاور شيعه فقط سير كردن شكم عزادارانش نيست. به گمانم درمان درد و بيماريي كه به جان انسان‌ها افتاده نيز باعث خرسندي‌اش مي‌گردد. بهتر است با چنين نذرهايي دست‌هاي مددخواه انسان‌هايي باشيم كه برخي‌شان دست طلب به سمت امام‌شان دراز كرده‌اند. البته نذر دارو‌ نيز همچون غذا تنها نذر موجود نيست. رهروان حسين بن علي بيش از طعام نيازمند شناخت بيشتر انديشه‌ها و مرام بنده خوب خدا هستند كه ظلم را نپذيرفت و تاوانش را با خونش پرداخت كرد.

هر كالايي كه بتواند ذهن و انديشه دوستداران حسين بن علي(ع) را بارور كند، مي‌تواند در ليست نذرهايي قرار گيرد كه برخي براي خشنودي امام‌شان قصد اداي آن را دارند.

**حسن لطفی