نخست الفبا را در ذهنشان جاری کرد. سپس واژه را برایشان خلق نمود. زیبا و دلنشین ؛ عمیق و لطیف. آن گاه واژه ها را کنار هم چید و با قلم عشق به قلب پاکشان پیوند زد. دیری نپایید که پیوندها جوانه شدند. باغی پر از واژه های مهربانی در قلبشان رویید و در نهایت فلق بود که ما دیدیم معلم شدند.
مبارک‌ باد روزگاران سخت و پر مشقت و بسیار پر رنج بر معلمین عزیز ؛ انسانهایی آزاده و بی ادعا که زمانه بر آنها سخت گرفت اما آنها بر کسی سخت نگرفتند.
دست بوستان هستیم که از نخستین دیدار ؛ هر سخن و هر رفتار که داشتید دانه هایی‌ بود که در جانمان افشاندید و برگ و باری‌ که در ریشه هایمان رویاندید که آب و خورشید و نسیمش مهر بود و مهربانی و شفقت و امید ….
روزتان بسیار مبارک معلمین عزیز …‌!

**جعفر بخشی بی نیاز