هرمز علی‌پور-  شاعر
خسرو خنیا سفر کرد. او تنها بواسطه صدای داوودی‌اش نبود که به تسخیر دل‌ها برخاست بلکه با آگاهی و هوش فرزانه‌اش درشناخت تاریخ و هنر و عشق تلاش کرد و با فهم و درایت کم نظیر شعری‌اش به معر‌فی بزرگان شعر ما همچون سعدی وخیام و معاصران قدم برداشت.
نگاه خیامی و غرور (نه تکبر) او را بشدت دوست می‌داشتم. شجریان شدن فقط از خودش بر می‌آمد. با صرف ظریف و دقیق و پرریاضت عمرش از چشم‌های ما به دل‌هایمان سفر کرد. نه اینکه مرده باشد که این قرابت هماره با ما خواهد بود‌ و غیابش ما را خواهد آزرد. مردم ایران نام او را چنان که زیبنده اوست نکو خواهند داشت. خدا یادگارانش را برای وطن و ما نگه دارد؛ همایون را.
این چند بیت را با داغ دل برای او و همه دریغ‌هایمان نوشته‌ام:
ای داغ بلند تو چنان داغ سیاووش / در سوگ توشد خاک وطن جمله سیه‌پوش
آواز تو آواز که نه عشق مسلم / با مردم خود همره هر شادی و هر غم
ای عشق عزادار برای تو بمیرم / از غصه جانسوز عزای تو بمیرم
درغیبت تو خسرو خنیا به عزاییم / بعد تو چرا زنده چرا زنده چراییم؟
در ماتم تو پیرهن غم به تن ما / ای مرغ سحرخوان عزیز وطن ما!