قلب ایران خانم برای ایران می‌تپید پوران درخشنده
فیلمساز
فارغ از هنرمند نقاشی که جایگاه درخور توجهی در میان نقاشان دنیا دارد، با درگذشت ایران درودی انسانی ارزشمند را از دست دادیم. کسی که عاشق مردم کشورش بود. مردم ایران را میراث‌دار تمام سرمایه‌هایش می‌دانست. خواسته‌اش این بود که تمام آثار هنری‌اش برای مردم باشد و به همین منظور برای تأسیس بنیاد ایران درودی تلاش کرد. نمی‌خواست آثارش را به فروش بگذارد. آنها را به خاطر مردم خلق کرده بود و باورش این بود که صاحبان این آثار مردم هستند. درک و شناخت درستی از مردم داشت و عشق‌اش به ایران واقعی بود. با وجود پیشنهادهای بسیاری که برای زندگی و کار در خارج از کشور داشت، در ایران ماند. می‌گفت من ایران و همین مردمانش را دوست دارم. از عشق او به ایران ساعت‌ها می‌شود سخن گفت و حق مطلب را ادا نکرد. ویژگی‌های اخلاقی و تعهد او در وصف نمی‌گنجد. عاشق زندگی بود و همه چیز زندگی برایش جدی بود. با عشق کار می‌کرد و خستگی‌ناپذیر در پی تغییر و رسیدن به شرایط مطلوب زندگی بود. از دست دادن چنین هنرمندی جبران‌ناپذیر و مایه دریغ و افسوس است. هنر معاصر ایران برای همیشه مدیون ایران دروی خواهد بود؛ مدیون هنرمندی که از جنس نور بود و به نور پیوست.

هنرمندی منحصر به فرد حسین محجوبی
 نقاش و معمار معاصر ایرانی
 خانم ایران درودی را از سال‌ها قبل می‌شناختم، سال‌های قبل از انقلاب بود؛ به یاد دارم اولین نمایشگاهی هم که برگزار کرد در همان برهه از زمان بود و آثارش را که تقریباً شامل سبک‌های مختلف نقاشی بود در تالار فرهنگ تهران به منصه ظهور گذاشت. البته هنر او تنها به نقاشی خلاصه نمی‌شد و علاوه بر تبحر بسیار در هنر نقاشی، به حوزه شعر و ادبیات هم آشنا و مسلط بود و همچنین مقاله‌های بسیاری در مطبوعات از او به چاپ رسیده است. در واقع ارتباط شعر و نقاشی در ترسیم هنر زیبای او بی‌تأثیر نبوده و در اغلب تابلوهایش ردپای شعر و ادبیات دیده می‌شد و طی سال‌ها فعالیتش در این عرصه عاشقانه در این مسیر قدم برداشت و توانست آثاری بزرگ خلق کند، آثاری که بیانگر نگاه و تفکرش به این هنر بود و البته به لحاظ فرهنگ‌سازی هم هنرمند کم‌نظیری بود و توانست سبکی منحصر به فرد از خود برجای بگذارد.