«تکاوران نیروی دریایی در خرمشهر» جدیدترین اثر منتشر شده سوره مهر با موضوع خرمشهر است که به همت سید قاسم یاحسینی تدوین شده و به روایت خاطرات یکی از فرماندهان آن دوران در خرمشهر گذشته می‌‌پردازد. ناخدایکم هوشنگ صمدی، راوی این کتاب به عنوان فرمانده گردان تکاوران نیروی دریایی خرمشهر و گردان تحت فرمانش، نقش مهمی در مقاومت این شهر تا اشغال توسط ارتش عراق و همچنین حوادث بعد از آن که منجر به باز پس‌گیری دوباره آن در سوم خرداد ۱۳۶۱ می‌شود، داشته است.

ناخدا هوشنگ صمدی يکي از قهرمانان ملی ارتش جمهوری اسلامی ایران در دوران مقاومت ۳۴ روزه خرمشهر است؛ افسری شجاع، دلیر، با کفایت و بسیار ایران‏دوست که به فرماندهی او، تکاوران، نیروهای مردمی و سپاه پاسداران با ایثار خون و جان خود موفق شدند ارتش تا بُن دندان مسلح عراق را هفته‏‌ها در خرمشهر زمین‏‌گیر کنند و ضربات و تلفات سنگینی بر تجهیزات و نفرات متجاوزان به آب و خاک ایران زمین وارد کنند.

در ادامه بخش پایانی این کتاب را از زبان ناخدا صمدی می‌خوانیم:

تا اینکه این شهر نیروهای عراقی در عملیات شکست حصر آبادان به سماجت و قدرت عملیات ذوالفقاری نبودند. کاملاً روحیه‏‌شان را باخته بودند. به همین دليل فرماندهان عالی‌رتبه جنگ تصمیم گرفتند به پیشروی‏ خود ادامه بدهند. بعد از شکست حصر آبادان تا خرداد ۱۳۶۱ در مجموع سه عملیات دیگر هم به فاصله‏‌های کوتاهی از یکدیگر انجام شد که در نخستین عملیات پس از ثامن‌الائمه، شهر مرزی بستان در ناحیه دشت آزادگان، که از روزهای اول جنگ به اشغال عراقی‏‌ها درآمده بود، آزاد شد. من در این عملیات (طریق ‏القدس) و عملیات بعدی (فتح‏ المبین) شرکت نداشتم.

گردان تکاورهای نیروی دریایی در عملیات بیت‏ المقدس حضور پررنگ‌تري داشت که منجر به آزادسازی خرمشهر شد. ما با استعداد کامل و هفت گردان در این عملیات تاریخی و غرورآفرین شرکت کردیم. در مقر لشکر۹۲ زرهی اهواز یک قرارگاه تشکیل شد. سه گردان شناور هجومی ما و همچنین۳۰۰ فروند قایق در سه گردان قایقران برای عبور نیروها از رودخانه کارون و شرکت در عملیات تصرف سرپل ساحل دشمن هم حضور داشتند. هر گردان قایقران به یکی از قرارگاه‏های عمل‌کننده فتح، نصر و قدس پيوست. من به منجیل بیسیم زدم و تعدادي زيادي قایق تقاضا کردم. یک گردان تقویت‌شده تکاور، یک گردان تقویت‌شده تفنگدار و یک گردان تفنگدار دیگر به اضافه یک گروهان از عملیات ویژه اس‌بي‌اس ما همچنين ۴۵ تکاور غواص هم در عملیات بیت‏‌المقدس شرکت داشتند. سه هاورکرافت و سه هلی‏کوپتر هم از ما بود. یکی از گردان‏‌های تفنگدار تکاور ما به عنوان احتیاط در آبادان ماند و گردان‏‌های دیگر تکاوران در عملیات آزادسازی خرمشهر شرکت کردند.

عراقی‏‌ها از روز دوم خرداد در محاصره کامل نیروهای عمل‌کننده ایرانی بودند. بچه‌‏های تکاور در همین روز به داخل شهر نفوذ کرده و مواضع و استحکامات و نیروهای عراقی را به طور کامل شناسایی کردند.

تکاوران نیروی دریایی نخستین رزمندگانی بودند که همان اول صبح روز سوم خرداد ماه ۱۳۶۱ با قایق و حتی برخی با شنا وارد خرمشهر شدند و دشمن را پس از حدود ۱۹ ماه مجبور به عقب‌نشيني کردند و انتقام آن همه خونی را که در این شهر ریخته شده بود گرفتند. همه حال عجیبی داشتند. تکاوران وقتی پا به ساحل می‏‌گذاشتند، خم می‏‌شدند و زمین و خاک خونین خرمشهر را می‏‌بوسیدند. و اغلب از شوق گریه می‏کردند. صدای تیراندازی از همه جا به گوش می‌‏رسید. شمار زیادی از نیروهای نظامی عراقی کشته و مجروح و شمار زیادی اسیر نیروهای ایرانی شدند.

من در ساحل شرقی کارون همه چیز را با چشمان اشکبار می‏‌دیدم. کساني که هنوز در ساحل شرقی بودند، از شوق گریه می‏‌کردند. برای ورود به شهری که گردان من در آن پرپر شده بود، لحظه‌شماری می‌‏کردم. پل خرمشهر شکسته و غیر قابل عبور بود و ناچار باید از عرض رودخانه عبور می‏‌کردیم. ساعت حدود ده صبح من و ناخدا ابوطالب ضرب‌علیان سوار قایق شدیم و از رودخانه کارون گذشتیم. همان مسیر عقب‏ نشینی را برعکس طی کردیم. من یاد شب نکبت‏بار و شوم چهارم آبان ۱۳۵۹ و آن عقب‏ نشینی تحمیلی افتادم. جای همه تکاوران و پاسداران و نیروهای مردمی شهید که در آن ۳۴ روز مقاومت تاریخی خالی بود. گریه امانم نمی‌‏داد. هر دو گریه می‏‌کردیم. اما این بار اشک شوق و شادی بود.