ما باید گاهی به خودمان افتخار کنیم که هنوز از آدمیت فاصله نگرفته‌ ایم و رگه هایی از جوانمردی و مروت در ما جا‌ مانده و هست.
افتخار کنیم برای این که هنوز عوض نشده ایم و جوانمردی را فرانوش نکرده ایم و مرام و معرفت را دور نینداخته ایم.
افتخار کنیم برای تمام تلاش‌ هایی که تا امروز داشتیم. برای جسارت و شجاعت و برای تمام زمان‌ هایی که خسته شدیم و اندوه ما را محاصره‌ کرد و ما همچنان ادامه دادیم.
افتخار کنیم که به هر قیمتی خوشحال نبودیم و به هر شکلی زندگی نکردیم و از هر راهی به موفقیت نرسیدیم و از هر حرامی حلال نساختیم و از هر مسیری به مقصود نرفتیم.
افتخار کنیم که حتی وقتی به سودمان بود همرنگ جماعت نشدیم و برای راحت‌ تر بودن زندگی مان ؛ از ارزش‌ های وجودی‌ مان صرف‌ نظر نکردیم و در مراوداتمان با آدم‌ ها محتاط بودیم و روشن و زلال ماندیم. آن قدر که وقتی بازار کدورت و تاریکی رونق یافته‌ بود ما همچنان روشن و پر نور بودیم.
افتخار کنیم که همیشه به آدمِ ایستاده در آینه حتی وقت‌ هایی که غمگین و بلاتکلیف بود دست دوستی دادیم و رهایش نکردیم. افتخار کنیم به خودمان و اطمینان بدهیم به خودمان که دوست داشتن رکن بنیادی ذات ماست و برای دوباره ایستادن مان و برای دوباره لبخند زدن مان حتما که فانوس جسارت و باورمان را به دست میگیریم و با تاریکی‌ِ جهان آدم‌ ها می جنگیم و روشنایی را به تک تک خانه ها میبریم.
افتخار کنیم که زندگی کردیم و زندگی می کنیم به شرط مروت حتی اگر به سودمان نباشد و حتی اگر ضرر کنیم و حتی اگر ببازیم …. !

*جعفر بخشی بی نیاز