مسعود اصلانی

در وجود تو جود را دیدم / جلوه های سجود را دیدم

تشنه بودم تو را صدا زدم و / مهربانی رود را دیدم

در نگاه تو فصل بارانِ… / …آسمان کبود را دیدم

تو جواد الائمه ای حتی / در نبود تو بود را دیدم

دست هایت سخاوت محض است / با تو الطاف زود را دیدم

با نگاهی به آسمان بلند / پیش پایت قعود را دیدم

حضرت عشق دست جود خدا / یا علی اکبر امام رضا

دل شکسته دعا که میخواهد / گریه ی بیصدا که میخواهد

گریه کردن برای تو خوب است / ور نه این گریه را که میخواهد؟

هر کرم خانه ای که باز شود / لا اقل یک گدا که میخواهد؟

حرمت را خدا به عالم داد / تا ببیند شفا که میخواهد؟

از روی گنبد تو جار زدند / فیض بی انتها که میخواهد؟

تا زمین، کاظمین را دارد / جنت کبریا که میخواهد؟

من گدای دخیل تا ابدم / راه باب الجواد را بلدم

چشم هایت همین که تر می شد / خون لب هات بیشتر می شد

همسرت هم سرت بلا آورد / هم برای تو درد سر میشد

کف زدن ها عذاب می دادند / نفسی را که مختصر می شد

شک ندارم که استخوانت سوخت / بدنت داشت شعله ور می شد

کاش جای صدای بی اثرت / زهر جانسوز بی اثر میشد

صورتت روی خاک و در نظرت / یاد گودال جلوه گر می شد:

در سر بامی و سر تو نرفت / چکمه ای روی پیکر تو نرفت

آسمانی به خاک و خون که تپید / رنگ خون شد محاسن خورشید

با ته نیزه پیکرت برگشت / خواهرت داشت صحنه را می دید

دستی آمد که پیرهن ببرد / دستی آمد به موش پنجه کشید

خنجری آمد و زبانم لال / سخنش را چه ظالمانه برید

لاطمات الخدود یک طرف و / آن طرف شمر داشت می خندید

بعداز آن ضربه ی دوازدهم / بدنی مثل بید می لرزید

خواهرش ناله زد ولیک چه سود / خنجر شمر کاش کهنه نبود