این شعر که با ابیاتی در خصوص رهبر انقلاب شروع می شود به موضوع پایداری و مقاومت در برابر دشمنان می پردازد:

کیست این رودی که اقیانوس دارد در صدایش

هفت دریا را به وجد آورده موج و ماجرایش

از افق‌های سراسر ابر باکی نیست او را

می‌شود پیدا کنی خورشید را در چشم‌هایش

گام برمی‌دارد و با روح کوهستان هماهنگ

می‌رود تا قله‌های بکر دنیا ردپایش

از قنوتش بغض آهوهای بسیاری گذشته

نسبتی دارد غم پروانه‌ها با ربنایش

هم شهید است و شهیدان هر زمان هم‌عهد اویند

هم غریب است و غریبان جهانند آشنایش

لب به نفرین کردن فرعونیان وا کرده اما

از قلم ننداخته‌ آسیه‌ها را در دعایش

بتکده در خواب، می‌بیند تبر دستش گرفته

نیل یاد حضرت موسی می‌افتد با عصایش

غیر انگشتر که خواند «ان معی ربی»اش را

هیچکس درکی ندارد سِرّ او را با خدایش

ترسی از تهدید و امیدی به دشمن؟! هیچ و هرگز!

از خدا و با خدا بوده‌ همه خوف‌و رجایش

چون امانت را به دست صاحبش باید رساندن

بار یک تاریخ غم را می‌برد بر شانه‌هایش

کاش باران باشد و گل باشد و آیینه‌روزی

من هم «ای ایران» بخوانم در شب شعری برایش