*حسن شکیب زاده / پژوهشگر حوزه دفاع مقدس

امروزها قزوین پس از ۳۸ سال شاهد بازگشت مشتی استخوان از یکی دیگر از شهدای مفقودالاثرش است. مفقودالاثری که یادم هست، ده سالی از شهادتش گذشته بود و تنها درخواست تنها دخترش این بود که “حالا که جنازه ی پدرم پیدا نشده حداقل یه سنگی برایش بگذارید که جایی برای سبک کردنِ مان و یادآوری اش داشته باشیم”. آن سالها تعداد شهدای مفقودالاثر استان قزوین بیشتر از حالا بود و به مرور تعدادی از آنها در تفحص های رزمندگان شناسایی شده و مشتی از استخوان هایشان تحویل بازمامدگان شان شد. اما به دلیل حفظ حداقل نام و یاد این عزیزان حدود ده سال پیش پیشنهاد تهیه ی طرح و ساخت المان یادبود دویست شهید مفقودالاثر استان مطرح شد و چند سال بعد با رفع موانع مختلف اداری و غیراداری و تهیه ی طرح لازم با اجرای فراخوانی ملی در سال ۱۳۹۴ و انتخاب آثار برتر و دادن جوایز و هدایای آنچنانی به منتخبین آثار، سرانجام در کارگروه ساماندهی گلزارهای شهدای استان که متولی آن استانداری قزوین است، شورای اسلامی شهر و مجموعه ی شهرداری قزوین، مصوب شد طرح منتخب در گلزار شهدای قزوین اجرا شود تا خانواده های صبور و مظلوم شهدای مفقودالاثر، مکان و فضایی برای یادآوری یاد و خاطره ی عزیزان شان و تخلیه ی غم و اندوه فراق شان داشته باشند.
حال باگذشت چهار دهه از دوران جنگ تحمیلی و طی همین سالها و به دفعات، مسئولین استانداری، شهرداری و شوراهای وقت با فرمایشات مختلف و با ساختن خبرهای آنچنانی، از احداث المان مفقودین خبر دادند ولی هیچ اقدامی در جهت اجرای آن که می بایستی با اعتبارات استانی و شهرستانی اجرا شود، صورت نگرفت و همچنان هرازگاهی که مشتی از استخوانهای این عزیزان پیدا می شود به صدور بیانیه و دیدار تبلیغاتی با بازماندگان شان و دادن وعده وعیدهای تازه می پردازند تا همچنان تبلیغی برای حفظ پست و مقامِ کسب شده شان از قِبَلِ خونِ همین شهدا باشد.
البته در ایام برگزاری کنگره ی سه هزار شهید استان قزوین هم قرار بود کلنگ این طرح به زمین زده شود که متاسفانه متولیان امر با اجرای برنامه های صوری و شعاری و صرف هزینه های آنچنانی، نه تنها کلنگی به زمین نزدند بلکه فراموششان شد که دویست شهید مفقودالاثر استان هم برای حفظ دستاوردهای همین نظام و حکومتِ حاکمانش به مسلخِ دفاع از دین و میهن رفتند. و امروزها اگر صدایِ خانواده های صبورشان در نمی آید، به خاطر پیوستن بیش از نیمی از والدین به فرزندانِ شهیدشان و ناامیدی الباقی ماندگان از بی توجهی مسئولین به وظایفشان می باشد که همچنان ادامه دارد تا تماما فراموش کنند و فراموش شوند…..