به بهانه ی روز قزوین … !!!

🌐 جعفر بخشی بی نیاز / وقایع خبری

🌑 در توصیف قزوینِ شاه طهماسب مطالب بسیار نوشته شده. راست یا دروغش بعد این همه سال پنهان مانده و معلوم نیست سالهایی که قزوین ساخته می شده همین قزوین امروز با همین آدمها بوده یا شکل متفاوت تری داشته. هزار اثر تاریخی ثبت شده که مربوط به دوره های تاریخی سلجوقی، صفویه و قاجاریه است از قزوین یک شهر خاص و متمایز هم ردیف با اصفهان و یزد و همدان ساخت تا یادمان نرود ؛ قزوین دیروز پایتختی بوده مقتدر ؛ توانمند و با ظرفیت که اتفاقا جاده ابریشم را از لایه های وجودی اش رسم کرد تا جهان را با ایران ؛ پیوندی ناگسستنی بخشد.

🌑 می خواستم و قصدم این بود از کلمات متعارف و دلچسب در توصیف قزوین استفاده کنم و مذاق قروینی ها را شیرین کنم. روز قروین و هزار اتفاق تلخ و شیرین می تواند این روز را گرم و پر خاطره و فراموش نشدنی کند و قزوینی ها را مفتخر نماید به داشتن شهری که یک زمان پایتخت بوده و هزار اثر تاریخی در خود دارد و فرهیختگان و نام آوران و مردان و زنان بزرگی را در خود پرورش داده است.

🌑 اما ملاقات من به اتفاق یکی از دوستانم ( جناب محمد رضا رجایی پور ) از نویسنده گان خوب و توانمند کشور با ده ها اثر تاریخی منحصر به فرد در دفتر فرهنگی انتشارات حسن شکیب زاده در روز قزوین برای یک ملاقات دوستانه تمام افکارم را از همراهی با کلمات و جملات خوب خارج کرد و شکل تحریری متن نوشته را به پاسداشت روز قزوین تغییر داد. چه خوش آیند دوستان قزوینی باشد چه به مذاقشان تلخ بنشیند.

🌑 حسن شکیب زاده را اهل هنر و فرهنگ استان قزوین خوب می شناسند. نیازی به توصیف ایشان در آن چه از وی در خاطره ی دوستان مطبوعاتی ثبت و ضبط شده نیست. جدیدا در کنار ده ها اثر ماندگاری که از شکیب زاده خصوصا در حوزه شهدا منتشر شده کتاب اهالی کرونا که دست نوشته های دوستان روزنامه نگار بود نیز مجوز انتشار گرفت و در فضای مجازی و رسانه های متعدد بازتاب یافت. همین چند نفر نویسنده به پاسداشت تلاشی چنین لطیف ؛ زبان به ستایش و لطف حسن شکیب زاده پرداختند و او را به حق و شایستگی ستودند. اما در کنار رفقا ؛ نا رفیقان حسود نیز بی کار نماندند و با تحریر نوشته هایی خارج از عُرف و قاعده این اقدام ارزشمند فرهنگی را نکوهش کردند و از عبارات و کلماتی بهره گرفتند که عریانی آن عرق سرد خجالت را روی پیشانی نشاند.

🌑 امروز روز قروین است. اما روز قزوینی ها نیست. که اگر بود باید مودت ها و دوستی ها و پیوندها و ارتباطات بسیار گرمتر از آنی بود که هست. رفاقت ها از پشت خنجر زدن نبود‌. نامردی نبود. دو رویی و سیاه نمایی نبود‌. فقدان تعامل خانواده های قزوینی با هم و چشم و هم چشمی های مضاعفی که حتی در خاندان ریشه دار قزوینی پا گرفته ؛ سنت ها را به قوانین دست و پا گیر متصل کرده و هر روز فاصله ها را از هم بیشتر و دورتر می کند. این که نباید به یک چوب همه را برانیم بنده را متقاعد می کند که حتما قزوینی های خوب ۹۹ درصد از جمعیت قزوین را تشکیل می دهند. این گمانِ منتقدین را ؛ به ناچار می پذیرم و قاعده های ناصواب قزوینی ها را ندید می گیرم و حتما که به این جماعت شریف عزیز با نگاهی بسیار محترمانه و نجیب تر می نگرم.

🌑 اما سبک زندگی و نگاه سنتی و قطعا آفت سیاسی کاری ؛ قزوین را و حتی قزوینی ها را از بلندای قله ی توسعه و پیشرفت دور نگهداشته و هنوز که هنوز است خود قزوینی ها با هم نتوانستند و نشد که پای یک میز بنشینند و به آن چه از قدیم از سبک و سیاق زندگی شان روی خاطره ها جا خوش کرده پایان داده و به جماعتی گرم و روان و راحت تبدیل شوند. خوب بنگرید رفته گان به قهر نشسته ی قزوینی ها را در تهران می بینید و کوچ کرده گان اجباری از قزوین را می شناسید. آن جا که خیلی از این ها عطای زندگی در قزوین را به لقای آن بخشیدند و از قزوین رفتند که رفتند.

🌑 ریاکاری شفاف و عریان بعضی ها در همین قزوین برای نگهداشتن میزهای مسئولیت حال ما را به هم می زند و این سوال را بیش از پیش از حاکمان و مدیران و مسئولان قروینی می پرسد که به راستی این میز و این منسب و این مسئولیت چقدر می ارزد و اساسا به چه می ارزد ؟ و برای بقا و حفظ آن ؛ چه خط قرمزهایی شکسته می شود ؟ اینان که امروز روز قزوین را روی سر برگ اداری شان به هم تبریک گفتند ؛ هنوز بر سر انتخاب یک استاندار اصلح و اتفاقا قزوینی با هم مشکل دارند و نتوانسته اند متقاعد شوند که قزوین را باید به قزوینی ها سپرد نه به غریبه ها چون هنور خودشان را باور نکرده اند و سالهاست که مهجور و منزوی باقی مانده اند !

🌑 وقتی وفاق عمومی نیست. رفاقت نیست. یکرنگی نیست. صداقت نیست. شفافیت نیست. و خیلی چیزهای دیگر نیست ؛ روز قزوین فقط یک نام گذاری مسخره ی حال به هم زن است. برای رد گم کُنی ست. وگرنه قزوینی ها باید که فراتر از آن چه هستند ظاهر شوند و به اصالت ریشه دار و تاریخی خود بیشتر از آن چه در حافظه تاریخی دارند ببالند و البته آن را صیانت کنند. چرا نتوانستند در مقایسه با بسیاری از شهرهای همجوار ؛ پایتخت شاه طهماسب را توسعه داده و قزوینی متفاوت را به جهان نشان دهند. به راستی مشکل کجاست ؟

🌑 در حرف و کلام ؛ جملات به زیور آداب آراسته است. می شود از روز قزوین هزاران کتاب نوشت و این شهر عزیز تاریخی را با ناب ترین جملات ستود. اما در لایه های پنهان این شهر غربت سنگینی نشسته و بر سر قزوینی ها سایه انداخته که به قهرها و کینه ها و دشمنی ها رسیده و مایه ی فراق و هجران بسیاری از بزرگان و نام آوران قزوینی به تهران شده. کسانی در راس امور به فرمان و دستور و امر جلوس کرده اند که مورد اقبال عمومی قروینی ها نیستند و اساسا دیگر جایی بین مردم ندارند. اتفاقا همین پازل های نامتعارف زورگو هستند که چون خواسته و حرف عده ای به تن این جماعت نمی نشیند و در مصاف با اینان ضعیف اند و ناتوان؛ ناگزیر موطن را ترک می کنند و از قزوین می روند و هزار البته که همه و همه از بالا به پایین در قزوین در این قصور تاریخی و فرهنگی و سیاسی مجرمند !