شهلا کاظمی پور
جامعه شناس

همکاری مردم با مسئولان و رعایت پروتکل‌های بهداشتی در ماه‌های آخر سال گذشته باعث شده بود در اسفند ماه تنها چند شهر قرمز و نارنجی داشته باشیم و شهرهای دیگر در شرایط نسبتاً بهتری قرار داشتند. اما متأسفانه کاهش محدودیت‌ها و حضور مردم خسته از قرنطینه در بازارهای شب عید و بعد از آن دورهمی‌ها و مسافرت‌های نوروزی باعث شد امروز با موج جدید بحران همه‌گیری کرونا در کشور مواجه شویم. به این معنا که بیشتر شهرها در شرایط قرمز و فراتر از آن قرار گرفته‌اند. هرچند با کاهش محدودیت‌ها این شرایط قابل پیش‌بینی بود اما درشرایط فعلی بی‌تفاوتی مردم بر شدت بحران موجود دامن می‌زند.

متأسفانه با وجود اعلام محدودیت‌ها هنوز برخی از کسبه به فعالیت خود ادامه می‌دهند. در این شرایط نه تنها نظارت درستی بر رعایت محدودیت‌ها وجود ندارد بلکه خود مردم هم نسبت به رعایت دستورالعمل‌ها بی‌تفاوت شده‌اند. از آن بدتر اینکه برخی از پزشکان تحصیلکرده که فعالیت‌های غیرضروری مانند عمل‌های زیبایی انجام می‌دهند و هرروزه بیماران بسیاری در مطب آنان بدون رعایت پروتکل‌ها در کنار هم می‌نشینند نسبت به همکارانشان در بخش عفونی احساس مسئولیت نمی‌کنند. در حقیقت احساس مسئولیت نسبت به یکدیگر در جامعه کمرنگ شده است.
احساس مسئولیت و احترام باید در تک تک اعضای جامعه وجود داشته باشد به‌طوری که آنها از بیم بیماری و انتقال آن به دیگران پروتکل‌های بهداشتی را بیش از پیش رعایت کنند. موضوع دیگر بحث تقدیر‌گرایی است. متأسفانه هنوز تقدیرگرایی در جامعه وجود دارد وبرخی با این اعتقاد که هرچه قسمت باشد پیش خواهد آمد در جامعه تردد می‌کنند. این درحالی است که آنها باید بدانند که فقط خودشان در معرض بیماری قرار ندارند و با بیمارشدن به‌عنوان یک ناقل بیماری را به چندین نفر دیگر منتقل خواهند کرد.
ارزش و منزلت انسان موضوع مهم دیگری است که تک تک افراد جامعه باید به آن توجه داشته باشند. مردم باید قدر خود را بدانند و برای خرید یا مسافرت‌هایی که می‌توان به تأخیر انداخت جان خود را به خطر نیندازند. این آمبولانس‌هایی که شب‌ها تا دیروقت از بیمارستانی به بیمارستان دیگر می‌روند تا برای مریضشان تخت خالی بیابند برای نجات جان یکی از مردم همین جامعه تلاش می‌کنند پس باید وخامت شرایط را جدی گرفت. البته برخی از بزرگترها نیز بی‌تقصیر نیستند. طولانی شدن قرنطینه و کاهش رفت و آمد‌ها باعث خسته شدن و کسالت بسیاری از آنها شده به‌همین دلیل است که می‌بینیم از فرزندانشان دعوت می‌کنند که به دیدنشان بروند. این درحالی است که هریک از فرزندان می‌توانند ناقلین بی‌علامت و تهدیدی برای سلامت و جان پدر یا مادر عزیز خود باشند. در نهایت باید بگویم که حتی در کشورهای توسعه یافته هم عملکرد مسئولان در مقابله با این بیماری زیر سؤال رفته است. بنابراین این خود مردم هستند که باید بیش از پیش به جان خود و خانواده خود اهمیت بدهند و پروتکل‌ها را رعایت کنند.