کارگردان و نویسنده‌ای که با فیلم‌هایی مانند «گاو» و «هامون» در ذهن‌ها مانده است سال ۱۳۱۸ در چنین روزی به دنیا آمد.

داریوش مهرجویی ابتدا به موسیقی علاقه داشت و نواختن سنتور و پیانو را یاد گرفت اما از ۱۷ سالگی به سینما گرایش پیدا کرد. برای ادامه تحصیل در رشته سینما به امریکا رفت اما این رشته را رها کرد و لیسانس فلسفه گرفت.

پس از بازگشت به ایران و در سال ۱۳۴۶ نخستین فیلمش را با نام «الماس ۳۳» ساخت. فیلمی پرهزینه که فروش چندانی نداشت و توجه منتقدان را هم جلب نکرد اما دو سال بعد مهرجویی با همکاری غلامحسین ساعدی فیلمنامه «گاو» را براساس یکی از داستان‌های ساعدی نوشت و فیلمش را ساخت. «گاو» هم در ایران بسیار مورد توجه قرار گرفت وهم در جهان جوایزی مانند فیپرشی از جشنواره ونیز و نگاه نو از جشنواره برلین را برای مهرجویی همراه آورد. پس‌از آن با فیلم‌های «آقای هالو»، «پستچی» و «دایره مینا» به‌عنوان یکی از کارگردانان موج نوی سینمای ایران مطرح شد.

پس‌از پیروزی انقلاب و سال ۱۳۶۵ با فیلم «اجاره نشین‌ها» بازگشتی موفق به سینما داشت. فیلمی که هم فروش خوبی داشت و هم مورد توجه منتقدان قرار گرفت. سال ۱۳۶۸ و با فیلم «هامون» این موفقیت‌ها برای مهرجویی تکرار شد. فیلمی که با الهام از داستان «بوف‌کور» صادق هدایت ساخته شد و ۵ سیمرغ بلورین جشنواره فیلم فجر را گرفت. «بانو»، «سارا»، «پری»، «لیلا»، «درخت گلابی»، «میکس»، «بمانی»، «مهمان مامان»، «سنتوری»، «نارنجی پوش»، «چه خوبه که برگشتی» و «اشباح» فیلم‌های بعدی مهرجویی بودند. مهرجویی در این سال‌ها رمان‌های «به ‌خاطر یک فیلم بلند لعنتی»، «در خرابات مغان»، «آن رسید لعنتی»، «سفر به سرزمین فرشتگان»، «سفرنامه پاریس» و «برزخ ژوری» را نوشته و کتاب‌های «بعد زیبایی شناختی و زیباشناختی واقعیت»، «جهان هولوگرافیک»، «یونگ» و «نمایشنامه‌های غرب واقعی و طفل مدفون» هم با ترجمه او منتشر شده‌اند.