یورونیوز با انتشار تازه ترین تحقیقات محققان دانشگاه هاروارد در مورد افزایش کابوس های شبانه در آمریکا می نویسد: دیدن خواب حملۀ حشرات، وقوع فجایع ملی یا عدم توانایی در نفس کشیدن، برخی از نمونه کابوس‌هایی است که این روزها بسیار شایع شده و موضوع گفتگوی مردم در شبکه‌های اجتماعی است. تا جایی که اکنون کابوس‌های کرونایی به همان اندازه ویروس کرونا در سراسر جهان در حال گسترش است.
  لوری لوونبرگ، تحلیگر خواب‌ مستقر در ایالت فلوریدا که از دانش روانشناسی برای تحلیل خواب افراد استفاده می‌کند، می‌گوید که استرس ناشی از قرنطینه، همچنین نگرانی‌های شغلی و نگرانی از اختلال در روابط خانوادگی و اجتماعی، موجی از آشفتگی‌های ذهنی را بوجود آورده است که بر خواب در طول شب نیز تاثیر داشته و باعث ایجاد چنین کابوس‌های شبانه‌ای شده است.
او می‌افزاید که از زمان آغاز قرنطینه، صفحات او در شبکه‌های اجتماعی پر شده است از درخواست‌های مردمی که خواهان تعیین وقت برای گفتگو درباره این مشکل هستند و مردم می‌گویند که هر روز بیش از گذشته کابوس‌هایی واضح با جزئیات و طول مدتی بیشتر می‌بینند.
خانم لوونبرگ می‌گوید: «مردم زیادی هم خواب‌هایی درباره دست‌ها می‌بینند… اینکه دست‌ها دیگر کار نمی‌کنند، می‌افتند و پوستشان کنده می‌شود. چنین کابوسی توضیح این فشار روحی است که ما از لمس هر چیزی می‌ترسیم و فکر می‌کنیم اگر چیزی را لمس کنیم ممکن است باعث مرگ کسی بشویم.»
پیامدهای دیدن این خواب‌ها نیز برای افراد مختلف، متفاوت بوده است. اگرچه برخی تنها به گفتگو با دوستان در شبکه‌های اجتماعی اکتفا کرده‌اند اما برخی دیگر با پیامدهای منفی جدی‌تری روبرو شده‌اند.

دکتر بارت، روانشناس دانشگاه هاروارد در جریان یک پروژه تحقیقاتی هزاران نمونه از کابوس‌هایی را که از زمان آغاز قرنطینه در آمریکا در میان مردم شایع شده، جمع آوری کرده است.

او می‌گوید: «پیش از این در زمان حادثه ۱۱ سپتامبر نیز من روی کابوس‌های مردم تحقیقی انجام دادم و اکنون الگوی مشابهی میان کابوس‌های امروزی و کابوس‌های آن دوران می‌بینم. این کابوس‌ها حتی در میان تیم‌های پزشکی نیز رایج است. مثلا آنها خواب می‌بینند که همه بیمارانی که تحت نظر آنها بودند و تلاش د اشتند تا آنها را درمان کنند، ناگهان می‌میرند. کابوس درباره بخش‌هایی مملو از بیمار، کمبود تجهیزات یا خرابی دستگاه‌ها نیز بخشی دیگر از کابوس‌های تیم‌های پزشکی است.»

بررسی‌های دکتر بارت نشان داده که دیدن این کابوس‌ها، استرس و نگرانی را تا ۳۰ درصد در این افراد افزایش داده و باعث تشدید مشکل اختلال در خواب شده است.
مستندات زیادی درباره تشدید آسیبهای روانی ناشی از دیدن این کابوس‌ها وجود دارد. تحقیق سازمان جهانی بهداشت طی سالهای ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶ میلادی در جریان شیوع ابولا در غرب آفریقا نیز نشان داد که دیدن این کابوس‌ها «پیامدهای عمیق روانی در سطح فردی، اجتماعی و بین‌المللی بر جای گذاشته است.»
سازمان جهانی بهداشت در اسناد خود به عنوان مثال به لورن بتمن اشاره دارد؛ یکی از کارکنان گروههای فعال در امور بشردوستانه که در دوران شیوع ابولا در سال ۲۰۱۴ میلادی در گینه فعالیت داشت و حتی پس از پایان دوران ماموریتش و بازگشت به ایالات متحده نیز از اختلالات روانی شدیدی رنج می‌برد.
ماموریت او در گینه، جمع آوری داده‌ها درباره قربانیان ابولا و بیماران دفن شده در سراسر این کشور بود. او حتی پس از بازگشت به خانه نیز نتوانست کار ردیابی اطلاعات مردگان را متوقف کند.
او که پس از سال‌ها بی‌خوابی، کابوس‌ شبانه و حملات عصبی سرانجام درمان شده بود، اکنون با شیوع کرونا بار دیگر دچار همان مشکلات شده و می‌گوید که کابوس‌های شبانه برگشته‌اند.