ملک الشعرای بهار در یکی از اشعار برگزیده اش بیتی با مفهومی عمیق دارد :

روح پدرم شاد که می گفت به استاد / فرزند مرا عشق بیاموز دگر هیچ

ایجاد علاقه و دمیدن روح هنر در وجود و نهاد پاک فرزندان با استعداد این مرز و بوم حرفه معلمان عاشقی است که ذره ذره شهد هنر را در کام نوجویان هنر می ریزند و اندک اندک ایشان را با شیرینی عشق و شور هنر آشنا می سازند . به آنان راه و رسم سیر و سلوک را می آموزند و طریق معرفت را با چراغ تربیت نشان آنان می دهند .

آرش صیادی نوجوان نابغه و مستعد شهرمان در هنر خوشنویسی است . او که از دوره مقدماتی ، خوشنویسی را با شرکت در کلاس های آموزشی هنرستان خط گذرانیده است ؛در سال گذشته نیز در آزمون سراسری انجمن خوشنویسان ایران دوره ممتاز خط نستعلیق را با موفقیت سپری نمود و اینک برای شرکت در آزمون کتابت دوره ممتاز تمرینات خود را دنبال می کند . او که به گفته استادش در آینده یکی از مفاخر خوشنویسی کشور خواهد شد میهمان ” وقایع خبری ” است . به سوال ها دقیق و با تمام وجود پاسخ می گوید .آثار دیدنی و چشم نوازش را که می بینی ابتدا باورت نمی شود که اثر خود این نوجوان کم سن و سال است اما آن گاه که قلم به دست می گیرد و با مهارت تمام می نگارد تازه آگاه می شوی که تعلیمات او بر اساس علم روز و به درستی صورت پذیرفته است که نوجوانی با این سن و سال اندک این چنین عاشقانه دل به هنر سپرده است و در این دریای بیکران ماهرانه سیر می کند .

گفت و شنود “وقایع خبری ” را با آرش صیادی بخوانیم :

به عنوان نخستین سوال چه شد که به هنر خوشنویسی علاقمند شدید؟

آشنایی بنده با هنر خوشنویسی کاملاً اتفاقی بود و همیشه خداوند مهربان را شاکرم که این اتفاق ارزشمند را در سر راه زندگی بنده قرار داد.

از همان سال های اول ابتدایی به خوش خط نوشتن علاقه ی خاصی داشتم. در سال ۱۳۹۲ در سن ده سالگی افتخار آشنایی با استاد بزرگوار، دکتر حمید نیرومند، نصیب بنده شد وعلی رغم سن کم من ، ایشان با آغوش باز من را پذیرفتند و این آشنایی مبارک به علاقه ی من نظم و هدف خاصی بخشید و تا حال حاضر هم افتخار شاگردی در  محضر ایشان را دارم.

از استادان خود بگویید

بنده از ابتدا خوشنویسی را در محضر استاد نیرومند آموختم. البته در کارگاه های خوشنویسی داخل شهر قزوین تا جایی که بتوانم حضور می یابم.

یک سوال؛هنر یعنی چه

هنر واقعاً کلمه ی پیچیده و با معنای بسیار گسترده ای است و نمی توان برای آن تعریف کاملی آورد.اما از دیدگاه من ، هنر، کاری را زیبا و در حد کمال انجام دادن است. به صورتی که هنگام مواجه شدن با آن، مخاطب احساس کند که در این کار اندیشه و تجربیات زیادی دخیل بوده اند و تمامی اجزای آن با فکر و توجه به مفهوم و زیبایی ، به مرور زمان تکامل یافته است و به حد اعلای خود رسیده است.

با این تعریفی که شما کردید هنرمند کیست؟

درست همانند کلمه هنر ، واژه هنرمند نیز بسیار گسترده است و تعریف دقیق و کاملی ندارد و همین نشانه تمایز هنرمند بودن نسبت به خیلی از صفت های دیگر است . اما با این حال به نظر بنده هنرمند کسی است که بتواند در ابتدا علاقه و استعداد خود را بیابد ؛ در راستای آن آموزش ببیند و رشد کند وسپس روح هنری خود را در آن بدمد  و کاری متمایز نسبت به دیگران انجام دهد.به صورتی که وقتی بیننده به اثر هنرمند می نگرد احساسات و عواطف و روحیات هنرمند را در آن مشاهده کند و حتی تشخیص دهد که چه کسی این اثر را خلق کرده است.اما به هر حال ذات هنرمند باید آنقدر پاک و زیبا باشد تا بتواند اثری کاملا صافی خلق کند.

جایگاه هنر خوشنویسی قزوین را در میان شهر های کشور چگونه ارزیابی می کنید؟

قزوین در کارنامه خود خوشنویسان زبردست و بی نظیر زیادی پرورانده است و در تاریخ خوشنویسی از مهم ترین شهرها محسوب می شود و به آن لقب پایتخت خوشنویسی ایران نیز داده اند.که البته در حال حاضر این لقب مورد کم لطفی های زیادی واقع می شود.درضمن برخی شهرهای دیگر به خوشنویسی نسبت به گذشته اهمیت بیشتری می دهند و در این حوزه از قزوین پیشی گرفته اند و همچنان در حال پیشرفت هستند. ولی ظرفیت قزوین بالاست و هنوز خوشنویسان زیادی در دوره معاصر قزوینی هستند اما به دلایل مختلفی به شهرهای دیگر مهاجرت می کنند.همانطور که عرض کردم قزوین پتانسیل و جایگاه خوبی دارد اما باید به آن توجه کرد و چنین موهبتی را نادیده نگرفت.این کار را می توان با فعالیت ها و تبلیغات ساده ولی مفید در سطح استان انجام داد . مثل برپا کردن جشنواره های مختلف برای تمامی دوره های خوشنویسی و ورکشاپ های گوناگون برای شناساندن خط به نسل جدیدی که آشنایی کافی با هنرهای مختلف ندارند.

چرا در استان ما قزوین به هنرمندان و به خصوص هنرمندان جوان توجه جدی نمی شود

اگر ما به اندازه ی کافی پیگیر کار خود باشیم دیده خواهیم شد.تنها با عکس گرفتن از خطوط و به اشتراک گذاری آن در فضای مجازی نمی توان به شیوه درست دیده شد.البته این موضوع به هیچ وجه بد نیست و اتفاقا خیلی هم اتفاق جالبی ست.اما نباید به این ها بسنده کرد.

همانطور که گفته شد هنرمند باید روح خود را در هنر خود بدمد. به طوری که بتوان صاحب اثر را در اثر دید.یکی از مسائل اصلی دیده نشدن هنرمندان و بخصوص خوشنویسان جوان همین است.

هنرجو باید در اول کار برای آموختن مقدمات  و قواعد ، از استاد پیروی کند.اما هنگامی که بر اصول و قواعد تسلط کافی یافت دیگر نباید از شیوه و سبک خوشنویسان مشهورعیناً تقلید کند.به همین خاطر برخی از خوشنویسان تقریباً در کار های خود دیده نمی شوند و در آثار هنرمندان مختلف یکنواختی و یکرنگی نا مناسبی دیده می شود.به صورتی که اگر امضای صاحب اثر را بپوشانیم به راحتی نمی توان از روی خود اثر فهمید این اثر متعلق به چه کسی است. البته کمبود امکانات یا موقعیت نامناسب هم در این باره دخیل هستند و نباید بطور کامل از آن غافل شد.اما به عقیده بنده دلیل اصلی همان موضوعی است که در ابتدا به آن اشاره شد.

توقع و انتظار شما از متولیان عرصه هنر در کشور و یا استان چیست؟

هنر خوشنویسی هنریست که در گذشته و در مکتب خانه ها به تمامی کودکان آموزش داده می شد.یعنی این کودکان خواه و ناخواه با قلم و دوات و کاغد آشنایی می یافتند.

اما در روزگار فونت های رنگارنگ که برای هر نوع سلیقه ای ده ها گزینه وجود دارد،جای خوشنویسی در میان عموم مردم بسیار تنگ و محدود شده است.باعث تأسف است که ناشری برای چاپ  دیوان ارزشمند حافظ شیرازی از فونت استفاده کند!

باید خوشنویسی را به مردم معرفی کرد.به وسیله رسانه های مختلف : تلویزیون ، فضای مجازی ، روزنامه ها ، مجلات ، کتاب ها و… . می توان به جای دو تا از این بی شمار تبلیغ در این رسانه ها که هر روز تکرار می شوند ، سیاه مشقی با شعر یا سخنی از بزرگان علم و ادب   چاپ کرد و خود شعر را هم در زیر آن نوشت . یا در شبکه استانی در لا به لای تبلیغات و برنامه ها ، از خط -آن هم به صورت غیر مستقیم- بیشتر بهره گرفت . با همین کار های ساده می توان چشم مردم را با خط بیشتر آشنا کرد.

و نیز برای بنده جای تعجب دارد که در قزوین  نمایشگاه خوشنویسی بسیار معتبر از استادانی بنام  برپا می شود اما در مکانی کاملا غیر استاندارد ! فکر می کنم باید حداقل برای پایتخت خوشنویسی ایران یک فضای دائمی مناسب ، بزرگ و استاندارد برای برپایی نمایشگاه های مختلف چه برای استادان گرامی و چه برای هنرمندان و هنرجویان عزیز در نظر گرفته شود.

چگونه می توان هنر خوشنویسی ایران را جهانی کرد؟

یکی از راه های جهانی کردن خوشنویسی ایرانی برگزاری ورک شاپ برای عموم مردم است.از نزدیک مواجه شدن با خوشنویسان می تواند راه خوبی برای معرفی خط به سایر کشور ها باشد

تلفیق خط با نقاشی نیز بسیار راه خوبی است.فرم های حروف مختلف نستعلیق بسیار سنجیده و دقیق و متوازن است.سواد و بیاض در خوشنویسی و به خصوص نستعلیق که دست به دست میان خوشنویسان قدیم گردیده و کامل شده بسیار چشم نواز است. می توان از این تناسب و فرم های ویژه، در نقاشی هم استفاده کرد که می شود نقاشیخط.می توان سیاه مشق و نقاشیخط را نوعی اثر گرافیکی بسیار سنجیده و دقیق و پخته دانست که هم چشم کاردانان این عرصه را می نوازد،هم مردم ایران و هم مردم سایر کشورها .

غایت یک هنر چگونه تجلی می یابد؟

استرس و فشار عصبی در جامعه امروز به اوج خود رسیده است. یکی از راه های رهایی از هیاهو و روزمرگی پناه بردن به هنر است.هنر برای تمامی اقشار جامعه می تواند آرامشی در دل طوفان باشد.

این تنها نظر شخصی بنده نیست بلکه دیدگاه اکثر استادان و هنر مندان بزرگ نیز همین است که غایت هنر مقصدی معین نیست و هیچگاه نمی توان ادعا کرد که شخصی به نهایت هنر دست پیدا کرده است.زیرا برای بهترین ها هم هنوز جای پیشرفت و رشد وجود دارد.هر چه بیشتر با هنر خود انس بگیریم و پیشرفت کنیم تلاش و انگیزه ی ما برای پیشرفت بیشتر می شود.این از خصلت های خاص انسان است که هیچگاه از جایگاهی که بدست می آورد راضی نیست و همواره میل به پیشرفت دارد.

اما برای پیشرفت به شیوه درست ، باید با هنر مَحرم شد.هنرمند باید با ابزار و عناصر کار خود ارتباط برقرار کند و با دقت و تمرکز بر روی همه این عوامل و اصل کار برای رسیدن به هدف والای خود کوشش کند و نیز در چارچوب هنرش، اجازه نو آوری و خلاقیت و افزودن حس های متفاوت به کارخود بدهد.

به کدام خوشنویس ارادت دارید و باید الگوی هنرمندان خوشنویس باشد?

در میان بی شمار هنرمندان و استادان مسلم در این عرصه حقیقتاً نمی توان فقط به شخص خاصی اشاره کرد . استادان معاصر یا قدیم همه وهمه قابل احترام و ستودنی هستند . با این حال در درجه ی اول ارادت ویژه ای به استاد بزرگوارم جناب آقای دکتر حمید نیرومند دارم ایشان علاوه بر هنر، استاد اخلاق بنده هستند و همیشه از رفتار و سخنان ایشان درس می گیرم و امیدوارم شاگرد خوبی برای ایشان باشم. به آثار استاد عباس اخوین علاقه ی بسیار زیادی دارم و همواره در اوقات فراغت به مشق نظری  آثار بی نظیر ایشان می پردازم و از آثار گرانبهای ایشان الگو می گیرم.

و کلام آخر

تمام موفقیت هایم را هم در عرصه دانش آموزی و هم در حوزه هنر خوشنویسی مرهون زحمات پدر و مادرم هستم و در این جا از این زحمات تقدیر و تشکر می کنم و دستان پر مهرشان را می بوسم .