در نشست پربار فرهنگی و هنری ای که همه ی پذیرایی مادی اش یک فنجان آب بود، نه دوربین صدا و سیمایی حضور داشت. نه پذیرایی های آنچنانی و نه وعده وعیدهای آگهی و تبلیغاتی. فقط با یک تلفن و دعوت استاد برزگر، یکی از پاسداران فرهنگ و هنر شهرمان، دهها اهل فرهنگ و هنر این شهر در سالن فراموش شده ی “سینما ب.ب” دوران پهلوی گردهم آمدند تا نشان دهند که تاریخ پرفراز و نشیب ایران شان و شهرشان را بایستی پاس داشت.
در این نشست بعضی ها، آب خوردن شان را هم همراه داشتند. چرا که به جای توقع از میزبان به پذیرایی های رایج، توقع لذت بردن از گفتگوهایی داشتند که هیچ قاعده ای هم برایش متصور نبود. هر عزیزی هر نکته ی جالبی که داشت می گفت و سرانجام هم وقتی از سالن بیرون زده و گفتگوهای صمیمی اهالی بی ادعای فرهنگ و هنر را در این نشست مرور می کردم، بسیار آموخته بودم بدون اینکه عنوانی برای آموخته هایم هم دیکته شده باشد.
فردای روز جهانی سینما بود و عزیزانی که هر کدام یک دنیا حرف و خاطره ی ناگفته و ناشنیده در باب سینما و سرگذشت این رویداد هنری و مردمی در یادها داشتند و چقدر زیبا و سنجیده به بیان آنها پرداختند. مطالب ارزشمندی که هرکدام میتواند سوژه ی مستندی باشد برای ناگفته های شهرمان. شهری که بسیاری از سرگذشت و خاطراتش در دل همین آدمهایی است که کم کم از میان مان می روند و هیچ دستگاهِ بودجه داری در فکر ثبت و ضبط آن نیست.
به واقع نشست صمیمی و دوستداشتنی هایی که از این دست برگزار می شود نمونه ی تلاشی ستودنی از سوی دلسوزان و علاقمندان واقعی و بی جیره مواجب شهری است که دلسوزان واقعی فرهنگ و هنر دیار مینودری اند و حاصلی که پهلو می زند به دهها و شاید هم صدها مراسم بی محتوای مدیرانی که هدفی به غیراز دست و پا کردن گزارش کارهایی که فقط افزایش حقوق و لوح تقدیر و تجلیل شان را به همراه دارد، برایش متصور نیست.
امیدواریم نشست های پربار و محتوای اینچنینی که بانیان آن در شهرمان هم کم نیستند و امروزها مرتب شاهد و ناظر برگزاری برنامه های ارزشمندشان در جای جای شهر هستیم، تداوم داشته باشد تا فارغ از همه ی بوق و کرناهای رسانه های حکومتی، آن گفته و شنیده شود که مرضای مردم فهیم و طالب فرهنگ و هنر این مرز پرگهر می باشد.

*حسن شکیب زاده،فعال رسانه ای