نوشته ای از دکترمحمد مهدی فرقانی، رئیس دانشکده علوم ارتباطات دانشگاه علامه درباره مرحومه شیده لالمی

 آشنایی من با خانم لالمی در نیمه دوم دهه ۸۰شروع شد. او دانشجوی مستعد و علاقه‌مندی درمقطع کارشناسی ارشد روزنامه‌نگاری بود و در دانشگاه علامه طباطبایی، درس روزنامه‌نگاری تحقیقی را با من گذراند و پایان‌نامه‌اش را نیز در این حوزه تدوین کرد.
موضوع پایان‌نامه‌ای که او برای مقطع کارشناسی ارشد خود انتخاب کرد، تا قبل از او هیچ دانشجوی رشته روزنامه‌نگاری انتخاب نکرده بود. پایان‌نامه لالمی با موضوع جایگاه روزنامه‌نگاری تحقیقی در ایران برای نخستین بار تا آن مقطع مورد بررسی قرار می‌گرفت و با اینکه هیچ اطلاعاتی در ایران درباره این روش روزنامه‌نگاری وجود نداشت، لالمی با سختکوشی و تحمل سختی‌های بسیار موفق شد، پایان‌نامه‌ای تدوین کند که بعد از آن، به‌عنوان مرجع بسیاری از دانشجویان رشته روزنامه‌نگاری برای تدوین پایان‌نامه شد؛ به‌گونه‌ای که بسیاری از ارجاعات امروز دانشجویان برای تهیه پایان‌نامه‌های گزارش‌های تحقیقی به گزارش جامع، کامل و بی‌نقص او داده می‌شود.
 لالمی، با شور و علاقه هم در گزارش‌های خبری و هم در کارهای پژوهشی شرکت داشت. بعد از فارغ التحصیلی، ارتباط نزدیک ما کمترشد اما، فعالیت‌های خبری و رسانه‌ای او را دنبال می‌کردم. لالمی، یکی از روزنامه‌نگاران تحقیقی کشور بود که تحصیلات علمی و دانشگاهی خود را مرتبط با حوزه‌ای که در آن کار می‌کرد پیش برد. ویژگی‌ای که معدود روزنامه‌نگارانی در کشور از آن برخوردارند. لالمی، دکترای روزنامه‌نگاری خود را نیز دریافت کرده بود و این خصیصه، او را به روزنامه‌نگاری متخصص، با سواد، نکته‌سنج، با عزت نفس بالا و چهره‌ای منحصربه‌فرد و قابل اعتنا در دنیای روزنامه‌نگاری تبدیل کرد. می‌توانم ادعا کنم درسال‌های طولانی تدریس با طیف‌های مختلفی از دانشجویان مستعد و توانمند کار کرده‌ام و شیده لالمی درمیان آنها، چهره‌ای برجسته و نمونه‌ای از روزنامه‌نگارانی بود که دیدگاه‌ها و نوشته‌هایش در ابعاد نظری و حرفه‌ای راهگشای بسیاری از روزنامه‌نگاران است. فقدان این روزنامه‌نگار با کوله‌باری از تجربه و توانایی برای جامعه روزنامه‌نگاری در ایران بی‌شک خسارتی بزرگ است که عبور از آن نیازمند صبر و شکیبایی بسیاری است.