محمدعلی حضرتی

با تاثر و تاسف فراوان، مهندس سید منوچهر دبیرسیاقی (۱۳۱۲ – ۱۴۰۰) فعال اجتماعی و همراه صمیمی و اثرگذار سازمان‌های مردم‌نهاد ِ دوستدارمحیط‌زیست و میراث فرهنگی چشم از جهان فروبست و چنانکه حضرت صائب فرموده است:
”جانِ قدسی در تنِ خاكی دو روزی بيش نيست
موجِ درياديده در ساحل نمی‌گيرد قرار”
در آستان ِ راستان و منزل‌گاه پاکان و نیکوکاران قرار یافت.

وی که بیش از دو دهه در سوئد به تحصیل پرداخته و تجربه‌ی زیستن در استکهلم و شهرهای بزرگ اروپایی را داشت از منتقدان سرسخت سبک زندگی غربی به‌شمار می‌آمد و کتاب‌ها و مقاله‌های متعددی در این قلمرو منتشر کرده بود.

پدر بزرگ دانشورش مرحوم میرسیدحسن دبیرالممالک (۱۲۶۰-۱۳۵۵) که از مشروطه‌خواهان پرشور قزوین محسوب می‌شد افزون بر مسئولیت‌های دولتی در معاونت حکومت قزوین و ولایات گیلان و همدان، خود مردی فرهیخته و اهل قلم بود و دوستی بسیار نزدیکی با استاد زنده‌یاد سعید نفیسی داشت و پدرش مرحوم سیدعبدالله ریاست ثبت احوال را بر عهده داشت.

منوچهر دبیرسیاقی باآنکه در سوئد به موقعیت ممتاز اجتماعی دست یافته و به پارلمان محلی راه‌یافته بود پس از انقلاب به ایران بازگشت و نزدیک به چهار دهه با قلم و قدم به یادآوری اهمیت محیط زیست و ميراث فرهنگی به‌ویژه باغستان سنتی قزوین در زندگی و هویت مردم این سامان پرداخت و علی‌رغم کهن‌سالی و ضعف قوای جسمانی، با قدرت و پایمردی بی‌نظیری همچون جوانی تازه‌نفس در راه تحقق آرمان‌های ارزشمندش کوشید و لحظه‌ای از تلاش و همگامی با تشکل‌های غیر دولتی فروگذار نکرد.

خوش‌خویی، طنزآوری، خستگی‌ناپذیری و فروتنی از ویژگی‌های ممتاز او بود و در نشست‌های هفتگی استاد فقید دکترمحمد دبیرسیاقی حضوری پیوسته داشت.
روان پاکش مهمان آمرزش و آرامش جاودانی پروردگار باد.