زهره نیلی / وقایع خبری / روزنامه‌نگار

بله، درست است؛ بعضی آدم‌ها، استعداد ویژه‌ای برای نوشتن دارند، اما این به معنی آن نیست که دیگران نمی‌توانند بنویسند. آنها می‌توانند نوشتن را یاد بگیرند. اصلاً نوشتن، مهارتی آموختنی است و پدر و مادرها و بزرگ‌ترها می‌توانند کودکان و نوجوانان علاقه‌مند خود را به نوشتن و آموختن این مهارت تشویق کنند، حتی در گام نخست می‌توان از بچه‌ها خواست تقلید کنند و شبیه نویسنده‌ای بنویسند که دوستش دارند. درست مثل کسی که در حال آموختن نقاشی است و طرح‌های مختلف نقاشی را انتخاب و از روی آنها نقاشی می‌کند.

بچه‌ها هم می‌توانند ابتدا تقلید و بتدریج راه، نگاه و قلم خودشان را پیدا کنند. بنابراین اگر بچه‌ها در ابتدای راه، شبیه به نویسنده موردعلاقه‌ خود بنویسید، هیچ اشکالی ندارد.طبیعی است که هیچ نویسنده‌ای، همان جمله‌هایی را که برای اولین بار می‌نویسد، درقالب کتاب منتشر نمی‌کند. یعنی یک داستان، حتی اگر خیلی کوتاه باشد، ممکن است بارها و بارها ویرایش و بازنویسی شود یا پایان‌ کتاب تغییر کند؛ .

راه دیگری که می‌توانید به فرزندان خود که علاقه‌مند به نوشتن است آموزش دهید، خواندن و نوشتن و دیدن و شنیدن است.

بچه‌ها باید از خانه بیرون بروند؛ آدم‌های متفاوت را ببینند. با دوستان‌شان ارتباط برقرار کنند. به حرف‌ها، نگاه‌ها، لباس‌پوشیدن‌ها، حتی به خنده‌ها و گریه‌ها ،قهرها و آشتی‌های دیگران توجه کنند. روزنامه و مجله و کتاب و شعر بخوانند. فیلم و تئاتر ببینند و از همه اینها الهام بگیرند و از دل هر کدام، موضوع مورد علاقه خود را کشف کنند. پس کافی است بچه‌ها یک خودکار و دفترچه همراه داشته باشند یا در دفترچه گوشی همراه خود، آنچه را به ذهن‌شان می‌رسد یادداشت کنند.پس از این‌که سوژه مورد نظر را پیدا کردند لازم است وقت بگذارند و بنویسند. اصلاً ضرورت دارد بچه‌های علاقه‌مند به نویسندگی، چند ساعتی را به نوشتن اختصاص دهند، یعنی همان‌طور که هر روز زمانی را برای غذاخوردن، درس خواندن، استراحت کردن و ورزش صرف می‌کنند، نوشتن هم باید بخشی از زندگی‌شان باشد.پس از آن از فرزندان خود بخواهید نوشته خود را مرور و ویرایش کنند. بعد می‌توانند داستان خود را برای شما یا یک بزرگتر اهل مطالعه بخوانند و نظر او را بشنوند. لازم است به آنها یاد بدهید که از نقد و حذف نترسند. اصلاً به بچه‌ها بگویید ممکن است بخشی از داستان‌شان یا حتی همه آن خوب نباشد اما اهمیتی ندارد؛ آنچه مهم است این‌که آنها جرأت کنند بنویسند و بنویسند و واهمه‌ای از حذف و ویرایش نداشته باشند و بدانند که این کار به بهتر شدن نوشته‌شان کمک می‌کند.راستی هستند مراکز و نویسنده‌هایی که دوره‌های داستان‌نویسی برگزار می‌کنند و بچه‌ها می‌توانند در این کلاس‌ها ثبت‌نام کنند. کتاب‌هایی هم منتشر شده که داستان‌نویسی را به بچه‌ها آموزش می‌دهد.

«خودت داستان بنویس» یکی از این کتاب‌ها است که مژگان شیخی آن را ترجمه و انتشارات قدیانی منتشر کرده. این کتاب، آموزش خلاق داستان‌نویسی به بچه‌هاست.