وزیر بهداشت طی نامه‌ای خطاب به رهبر معظم انقلاب، ضمن تشریح وضعیت فعلی بیماری کرونا در کشور و تاب‌آوری نظام سلامت و کادر درمان نوشت: شاید دو هفته تعطیلی جدی و ایستادگی و به‌کارگیری نیروهای نظامی و انتظامی و برخورد محکم با شکستن پروتکل‌ها بتواند تا حد قابل‌توجهی از چرخش ویروس و بار بیمارستان‌ها و فشار نفس‌گیر بر همکاران ما بکاهد.

به گزارش “وقایع خبری” در متن نامه دکتر سعید نمکی خطاب به رهبر معظم انقلاب که نسخه‌ای از آن در اختیار «ایسنا» قرار گرفت، آمده است:

«حضرت آیت ا…العظمی خامنه‌ای ،مقام معظم رهبری (مدظله العالی)

سلام علیکم؛

به استحضار می‌رسد دیروز آخرین جلسه ستاد ملی مدیریت کرونا در دولت دوازدهم و امروز آخرین جلسه هیات محترم دولت برگزار شد و در برزخ دوران انتقال امور اجرایی، ما و همکارانمان در زیر آوار هزاران بیمار و مبتلا به کرونا و در کشاکش موج سهمگین پنجم، روز و شب‌های نفس‌گیر و طاقت‌فرسایی طی می‌کنیم و مانده‌ایم که در این برهوت تنهایی به کدام مرجع پناه بریم تا شاید ماشین تولید بی‌وقفه بیماری و اعزام تصاعدی بیمار به مراکزی که در این ماه‌ها تحت فشارند، متوقف شود.

مستحضرید پس از ۱۸ ماه صبوری اعتراض ۶۶ مدیر نظام سلامت طی نامه‌ای در دو روز گذشته و التماس آنها برای استمداد بیان شد و خود را ناچار دیدیم تا از محضر حضرت عالی استمداد ویژه بطلبیم. از مدت‌ها پیش در مکاتبات متعدد خطرات همه‌گیری با ویروس وحشی و سرکش دلتا را گوشزد کردیم.

گفتیم که اگر سخت نگیریم، در رعایت پروتکل‌ها اهمال کنیم، مرزها، ایجاد قرنطینه‌ها، ورود اتباع خارجی به‌ویژه از کشورهای شرقی مبتلا به ویروس جدی گرفته نشود، این نظام سلامت خسته و گرفتار فرومی‌پاشد. گفتیم که همه از تاب‌آوری مردم و کسبه حکایت می‌کنند، از فروپاشی و تاب‌آوری صنعت گردشگری می‌گویند که بحق هم هست؛ اما چه کسی باید از تاب‌آوری مدافعان مظلوم و غریب سلامت بگوید که ۱۸ ماه یک روز استراحت نداشته‌اند و یک شب راحت نخوابیده‌اند. اگر این نظام فروریخت، اگر تاب‌آوری‌اش از کف رفت چگونه جبران خواهد شد؟ چه ساختاری را و چگونه جایگزین خواهیم کرد؟

تهران را بنا به درخواست ما تعطیل اعلام کردند؛ ولی هیچ اتفاقی نیفتاد؛ همه رستوران‌ها و محل‌های کسب‌و‌کار باز بود. تعداد قابل توجهی به سفر، به‌ویژه استان‌های شمالی رفتند. گفتیم و نوشتیم که وقتی سیستان و بلوچستان گرفتار است و روزانه حداقل ۱۲ اتوبوس از زابل به گلستان می‌رود، می‌تواند با خود ویروس را ببرد و اگر گلستان آلوده شد، همچون آتش گرفتن جنگل‌های هیرکانی همه خطه شمال گرفتار می‌شود که بر این بلا سیل مسافران تهران و البرز و نقاط مرکزی نیز پیوست و امروز سراسر استان‌های شمالی گرفتار است.

گفتیم و نوشتیم که شهرهای مذهبی همه‌روزه بدون اطلاع ما میزبان زائران افغانستانی و پاکستانی است که ما اصلا خبر نداریم و نمی‌دانیم از کجا و چگونه آمده‌اند؟ و آلودگی در چه حدی است؟ فریاد زدیم و نوشتیم که شبانه‌ روز تعداد قابل توجهی ورود غیرقانونی از مرزهای شرقی و جنوب شرقی با ابتلا به ویروس وحشی کرونا و دیگر بیماری‌های واگیردار توسط قاچاقچیان وارد می‌شوند، عرض کشور را روزها می‌پیمایند و در استان‌های مختلف مخفیانه نگهداری می‌شوند تا از مرزهای غربی و شمال‌غربی خارج شوند و در این ایام بی‌اطلاعیم که چقدر از هموطنانمان گرفتار می‌شوند.

اعلام کردیم که در انتخابات شهر و روستا مراسم متعدد، میهمانی و سفره‌های درهم فشرده شام و ناهار کار دستمان می‌دهد. پیشنهاد دادیم که موج جدید می‌تواند چالش بزرگ امنیتی ایجاد کند و ما که تاکنون با وجود تنگناهای فراوان نگذاشته‌ایم بیماری بدون تخت بماند، شاید در این مرحله وابمانیم و ضروری است در سطح شورای عالی امنیت ملی مطرح شود و راهکاری ملی برای ایستادگی فراهم شود.

روز به روز تنهاتر شدیم، گرچه اقدامات محدودی صورت گرفت، اما در دوگانه‌های متعدد سلامت و غیره بنا به مصلحت اندیشی و پرهیز از تنش‌زایی، مقوله سلامت و مدافعان این عرصه، مغفول، تنها، مظلوم و غریب ماندند و اینک در زیر بار موج سنگین بیماری از یکسو و فشار و مطالبه طلبکارانه گروهی که سعی می‌کنند به جای علت، معلول را بنگرند له می‌شویم و ما مانده‌ایم با «از دست رفتن مایه و شماتت همسایه.»

واکسیناسیون را به‌عنوان یک عامل نسبتا موثر در کاهش مرگ‌ومیر با وجود همه تنگناهایی که مستحضرید، پی می‌گیریم و هر روزه گروه آسیب‌پذیر جدیدی را به‌عنوان هدف ایمن‌سازی برمی‌گزینیم. اما به خوبی واقفید که در کشورهایی که بالاترین پوشش واکسیناسیون را داشته‌اند، دوباره از گزند بیماری به شرایط قرنطینه‌ای و اجباری کردن رعایت پروتکل‌ها رو آورده‌اند. کشور استرالیا برای اعمال قرنطینه به ارتش رو می‌آورد و کشور ژاپن فقط به دلیل ورود مسافران المپیک با وجود ده‌ها حلقه محافظتی و آزمایشگاهی گرفتار موج جدید و اعمال قرنطینه شده و در چین و خیلی از کشورهای اروپایی شرایط سخت‌گیرانه با وجود پوشش بالای واکسیناسیون برگشته‌ است و اینجا متاسفانه آن‌گونه همه‌چیز عادی شده است که انگار کرونایی وجود ندارد.

اینجانب به‌عنوان سربازی که از نخستین روزهای این گرفتاری در صحنه مانده‌ام، از این بی‌تفاوتی و ساده‌انگاری احساس خطر عمیق می‌کنم و به استحضار می‌رسانم با این موج‌خیزی سهل‌انگارانه بیماری اگر تخت هم داشته باشیم، نفر نداریم؛ همکاران من گرچه واکسینه شده‌اند، به‌دلیل بی‌خوابی طولانی و استرس همه دارند بیمار می‌شوند و آن پیش‌بینی که در مکاتبات متعدد کرده بودیم و آن مستهلک شدن و تخریب مستمر نیروی انسانی و زیرساخت‌های بخش سلامت، نزدیک می‌نماید و اگر خدای ناکرده رخ دهد، فاجعه‌ای عظیم و غیرقابل جبران است.

در یک سال گذشته با وجود کاستی‌ها و با دست‌های بسته تخت‌های ویژه را دو برابر کردیم و هزاران ونتیلاتور و امکان جدید گسیل کردیم، حدود ۵۰۰دستگاه اکسیژن‌ساز به سراسر کشور فرستادیم و در حد مقدور پرستار و کادر خدماتی به‌کار گرفتیم؛ اما با این بی‌توجهی‌های مستمر همه را به باد فنا می‌دهیم، نابود و فرسوده می‌کنیم؛ خدا شاهد است از یکایکشان خجالت می‌کشم.

بنده هم می‌توانم در این روزهای باقی‌مانده همرنگ جماعت شوم تا این دوره بگذرد و به بهانه تغییر دولت خود را خلاص کنم؛ ولی چگونه می‌شود تماشاگر مرگ روزافزون هموطنانمان بود و سکوت کرد.

یک‌بار حضرت‌عالی به صحنه آمدید و تشکیل قرارگاه و بعضی موارد دیگر را توصیه فرمودید و امروز هم در این ایام گذار مداخله جدی حضرت‌عالی و به صحنه آوردن کلیه امکانات کشور برای مقابله جدی با این پدیده ویرانگر ضروری است. هر لحظه دیرتر تصمیم بگیریم، ابعاد فاجعه وسیع‌تر و آوار آن بر دوش کشور سنگین‌تر خواهد شد. به کرات معروض داشته‌ام که گرچه کار فرهنگی، مساعدت‌های گوناگون به اقشار نیازمند و سرعت واکسیناسیون موثر است، ولی بدون استفاده از ابزار قدرتمند بازدارنده نمی‌توان با عادی‌انگاری و پروتکل‌شکنی مبارزه کرد و این تجربه اثبات‌شده جهانی در دوران گرفتاری با همه‌گیری‌هاست.

شاید دو هفته تعطیلی جدی و ایستادگی و به‌کارگیری نیروهای نظامی و انتظامی و برخورد محکم با شکستن پروتکل‌ها بتواند تا حدقابل توجهی از چرخش ویروس و بار بیمارستان‌ها و فشار نفس‌گیر بر همکاران ما بکاهد. اگر روزانه هزاران نفر در کلینیک‌های تخصصی و سرپایی درمان نمی‌شدند و این‌بار هم قرار بود به تخت‌های بیمارستانی تحمیل شود، از مدت‌ها پیش تخت کم می‌آوردیم؛ ولی متاسفانه فشار به‌گونه‌ای است که نگرانم این طرح هم پاسخ ندهد؛ مگر آنکه سریعا با اقدامات پیشگیرانه و افزایش رعایت پروتکل‌ها از بار تصاعدی بیماری بکاهیم.

امیدوارم کماکان مشمول عنایت ویژه حضرت‌عالی باشیم.»